Tá alt ann, fiú, ar chaithir, in ainm Dé, a bhfuil tábla mar chuid de a thugann eolas faoi na nósanna atá ag daoine maidir le ciaradh agus bearradh i dtíortha éagsúla.

Ba chosúil go raibh gruaim ar na seanóirí a bhíonn ag síománaíocht i siopa an bhearbóra an tseachtain seo caite agus mé ansin le bearradh gruaige a fháil.

A luaithe is a shroich muid cathair Shingeapór, meabhraíodh dom tuairim Bhreandáin Uí Eithir ar ghlaine na hEilvéise: “Tá teoiric agam, cé nach bhfuil ann ach teoiric, go mbíonn meitheal mhór oibrithe amuigh ar feadh na hoíche ag scuabadh, ag bearradh agus ag níochán na tíre.

Uair sa mbliain, baineann na daoine toradh céatach dá chuid dea-chraobh slaodach; uair sa mbliain bruitheann siad sú na bplumaí, uair sa mbliain déanfaidh siad an poitín glé, agus uair sa mbliain deir siad le chéile: ‘tá craobh le baint agus craobh le bearradh’.

I mí na Bealtaine 1885, ghabh na húdaráis i Luimneach mná ar tugadh striapacha orthu agus sciobairí póca (idir fhir is mhná) agus bearradh gruaig na mban sular ligeadh isteach sa Teach Oibreachais iad, i.

Chonaic mé sail dúchais amháin atá tuairim is scór go leith troighe ar airde a bearradh ar an dóigh seo.

Fuair Balor bearradh gruaige ó ghruagaire, croí isteach ó Michelle, iasc is sceallóga ó Burdocks, ach fágadh ar an trá fholamh is aithnid dúinn mar Éire bhocht ina dhiaidh sin é.