Rinne mé cúrsa traenála i ndreapadóireacht leac oighir in Albain ar na mallaibh.

Tar éis siúl suas an staighre álainn grástúil sa chéad ghrád agus ansin síos go dtí na buncanna cúnga sa tríú grád, agus fuaimeanna an ama agus na háite i mo chluasa, ba é an dúshlán ná feiceáil cé chomh fada is a d'fhéadfainn mo lámh a fhágáil brúite ar bhloc mór millteach leac oighir - a bhí ag an teocht nó an fuacht ag a raibh an t-uisce agus na cnoic oighir an oíche dhuairc sin a ndeachaigh an long mhaorga go tóin poill.

Bhí múisc orm ach fuair mé mo dheoch - gloine beag vodca, gan leac oighir ná slisín liomóide - cé gur fágadh taobh amuigh den doras mé arís, ag éisteacht.

An lá dár gcionn thug Emil cuireadh dom dul ag imirt *Eisstockschießen* – cluiche a imrítear ar leac oighir.

“Ach tá sí reoite cuid mhaith den bhliain – níl rud ar bith le feiceáil ansin ach leac oighir,” a dúirt sí liom.

Ba é an grianghrafadóir oifigiúil é, Frank Hurley, ar bord an *Endurance* agus tharraing sé grianghraif den bhád sáinnithe sa leac oighir ar an fharraige ar feadh naoi mí i 1915.