Thug mé cúpla meacan dearg daofa, agus bhí siad an-sásta.

Bhí an-tábhacht le talmhaíocht sa tír le 150 bliain roimhe sin agus tóir ar bhia “traidisiúnta” – go minic, feoil dhearg agus cúpla cineál glasraí, fataí agus meacain dhearga, b’fhéidir.

Ach amanna nuair a bhím ag na margaí feirmeoirí, bíonn sé deacair meacain bheaga salacha a cheannacht, nach bhfuil fágtha ach dealgáin uair amháin a bhainfidh tú an lábán agus craiceann díofa.

Agus, leis sin, tá athrú meacain tagtha ar na scéalta, iad ag éirí duairc, gruama – scéal i ndiaidh scéil.

- Níl rud ar bith cearr le bia na hÉireann: prátaí agus tornapaí agus cabáiste agus meacain dearga… Ní bheidh cead ag lucht loicthe feoil a ithe feasta ach amháin idir an dá Nollaig – aon trí lá is maith leo.

“Bhuel, seachas an ghramadach a bheith rud beag amhrasach, an gciallaíonn sé gur bonkers iad agus go mbíonn siad ag bonkáil?” a d’fhiafraigh sé le meacan díchreidimh ina ghlór.

Rianaíonn Ciarán Mac Aonghusa an drochobair a d’fhág cuid Pháidín den mheacan ag móramh an domhain, an dream bocht a bhronn na billiúin ar thoicí nár shaothraigh é.