Go bunúsach, ní mhothaím go bhfuil fáilte romham anseo níos mó.

Ní mhothaím sean anois, ach amharcaim siar ar an duine singil a bhí ionam, an duine a d’oibrigh go crua, an duine a bhíodh amuigh ag bualadh le daoine, agus measaim gur am thar a bheith luachmhar a bhí ann.

Bíonn am ag daoine dá chéile, rud a mhothaím atá caillte againn san Iarthar.

Bíonn am ag daoine dá chéile, rud a mhothaím atá caillte againn san Iarthar.

Ní chumaim ach nuair a mhothaím go bhfuil gá agam é a dhéanamh.

Sin an leagan scéil a mhothaím tráthnóna ag na meáin agus ní thugann sé soilbhreas ar bith dom éisteacht leis.

Chomh luath is a mhothaím m’intinn a shá isteach ag diabhlaíocht na 140 carachtar, scaoilim mé féin saor le hamharc ar TG4 - mura bhfuil ceol tíre air.

Léiríonn sé seo an teannas idir an dá fhéin, rud a mhothaím féin agus mé ar saoire nó ag baint suilt as ócáid ar leith – ar chóir dom an seal beag sona seo a chaitheamh ag féachaint fríd an cheamara, le go mbeidh “cuimhní” agam amach anseo, nó ar chóir dom an ceamara a chur síos agus an ócáid a shú isteach go hiomlán.

Bhí sí i gcónaí mar chuid de theaghlach s’againne ag fás aníos agus nuair a mhothaím an ceol sin, cuireann sé cumhaidh mhillteanach orm.