Deir Mind fosta go bhfuil saol na nÉireannach thall chomh deacair is atá sé do na mionlaigh shofheicthe, is é sin, na daoine gorma agus daoine ón Áis.

Níl an tionchar a bhí ag bolcáin ar scribhneoirí chomh sofheicthe is a bhí sé ar ealaíontóirí, ach is cinnte go ndeachaigh na brúchtanna lasracha i bhfeidhm go mór orthu mar sin féin.

Nach é sin a deirtear? Ach cé a mhúnlaíonn an tuairimíocht choiteann? Nach mbeadh díospóireacht phoiblí níos fearr againn dá mbeadh ainmneacha na “n-imreoirí” ar eolas ag cách? Nach mbeadh cur agus cúiteamh i bhfad níos macánta agus níos cuimsithí againn dá bharr? Dá mbeadh gach éinne “sofheicthe” nach ndéanfadh sé cúrsaí i bhfad níos sibhialta ná mar atá i láthair na huaire? An fearr leis an bhformhór againn a bheith ag ag plé le “fíordhaoine” agus le féiniúlacht sho-aitheanta leanúnach nó an é go bhfuil an mheatacht go forleathan inár measc i gcónaí? Chomh Sean leis na Cnoic ============== Ní rud nua é an cur i gcéill agus an chleasaíocht seo i dtaobh cúrsaí ionannais agus ainmneacha ar ndóigh.

Fiú más daoine aeracha oscailte iad cuid dár scríbhneoirí Gaeilge is mó le rá, ní thagann an dá chultúr sin le chéile chomh sofheicthe nó chomh spéisiúil is a bhíonn le feiceáil ag iarrachtaí Dhónal Mulligan lena oíche bhreá Ghaylach iorónta *Poorhouse*, a bhíonn ar siúl go bliantúil sa teach tábhairne aerach, *Panti Bar*, i mBaile Átha Cliath.