Ach na Seapánaigh, glacann siad grianghraif de chrainn agus ní gá go mbeadh an crann ar fad ann; bainid aoibhneas as an duilliúr, dathanna á dtréigean, glas, buí, dearg, órga.

Bhain mé taitneamh chomh maith as teanga bheo na nGael agus as an cheol, agus thit mé i ngrá leis na radharcanna tíre is mara (agus níorbh shin amháin é!) Thógfadh sé leabhar iomlán orm cuntas a thabhairt ar gach aoibhneas agus brón a bhraith mé le linn mo laethanta in Éirinn.

Ainneoin nach raibh sí ábalta labhairt, ba léir gur tháinig aoibhneas uirthi sa leathdhomhan a raibh sí beo ann an t-am sin.

Lourdes, mo thóin! Fatima, mo thóin! Cnoc Mhuire, mo thóin! Dia go deo leis na seanlaethanta nuair nach gcuireadh múinteoirí na hÉireann spéis ag an am seo den bhliain ach sna crosóga Bhríde agus sa Charghas; sna plúiríní sneachta agus sa ghlóthach fhroig; sa tuiseal ginideach agus sa mhodh coinníollach; agus in aoibhneas síoraí na n-anamacha sa Phurgadóir.

Ar aon chaoi, bainim aoibhneas as an léitheoireacht ó shin i leith.

Paddy Glackin a rinne léiriú ar an albam agus dúirt sé ina leith: Aoibhneas na beatha an tréith is suntasaí sa chnuasach seo.

Deis í seo le haoibhneas agus binneas na n-oirfideach a bhlaiseadh in athuair.