"D'éist mé le hamhrán álainn tragóideach mar gheall ar fhear a glasáladh amach as a sheomra in óstán ar an Daingean.

Dá siúlfeá isteach i nduine tré thimpiste ar an tsráid, bheifeá múinte agus ag gáire ar a amscaí agus a bhí tú agus “nach mór an náire mé? Caidé an dóigh ar fhorbair muid mar speiceas ar chor ar bith?” Ach uair amháin a bhíos an duine i mbosca mór crua miotail, glasáilte, sábháilte, iompaíonn sé isteach ina mhaistín, ag cuardach díoltais do gach drochrud a rinneadh air i gclós na scoile.

Bhíomar glasáilte isteach roimhe seo sa tuairim go gcaithfimis airgead a thuilleamh gach aon seachtain.

Ní hamháin go mbíonn fadhbanna ag baint leis an umar áirithe seo, ach bíonn fadhbanna ag baint le crochadh an chairr, le solas an mhála aeir agus leis an nglasáil lárnach chomh maith.

Mhothaigh mé go raibh mé glasáilte amach.