Is mór an trua é sin mar bhí dul chun cinn mór le feiceáil san obair agus anois caithfear tosú ón tús arís agus roinnt oibre a fhágáil ar leataobh.

Níl an Tíogar i dtaithí ar ghabháil abhaile gan rud inteacht ina ghlaic – corn, nó cúpla milliún dollar – is é an dá mhar an chéile dó sin é nó ní thig leis a chuid corn nó a chuid milliún a chuntas.

” “Agus cad é is brí leis an scéal cáidheach sin, a Bhaloir?” a d’fhiafraigh an tAire.

Is mór an trua é sin, mar is tréimhse an-tábhachtach i stair na hÉireann í.

Is é sin nárb é an bua, ach an rannpháirtíocht, is tábhachtaí i ndeireadh báire.

Má chaitheann tú d’am saor ar fad ag éisteacht le dlúthdhioscaí, is oideachas ceoil ann féin é sin.

Is mór an trua é sin.

Is é an chéad chéim sa treo sin ná an t-atmaisféar a athrú, agus is cuidiú é an soiléiriú a thug Foras na Gaeilge do na húdaráis ó thuaidh maidir le tábhacht na meán clóite don Ghaeilge.

Deir sé nach n-éireoidh sé as cúrsaí ceoil go dtí go “stopfaidh an t-airgead a theacht isteach!” Is dea-scéala é sin dóibh siúd a bhfuil a bhfuil suim acu i gceol dúchasach na hÉireann agus a bhfuil oiread pléisiúir faighte acu ó shaothar Dhonal Lunny le daichead bliain anuas.

Sa chomhthéacs sin, tá an ráiteas thuasluaite a rinne urlabhraí an fhreasúra místuama agus griosaitheach, agus is an-mhaolaisnéis é sin.

Is é sin an fáth a bhfuil áthas orm – más féidir an focal ‘áthas’ a úsáid – go bhfuil sé clúdaithe sa chlár: tuigfidh daoine cé chomh tromchúiseach agus atá cúrsaí thall.

An ndéanfar beart dá réir nó an mbeidh sé cosúil le Kennedy sa deireadh? Is é an t-am a ársóidh an méid sin.

Tá sé lena n-aimhleas nach bhfeiceann siad a bhfuil i ndán dóibh, ach i gcomhthéacs na deighilte móire polaitíochta agus creidimh, ní fheiceann, agus is mór an mhairg é sin.

Déanaim amach go bhfuil idir 2,500 agus 3,000 leabhair Ghaeilge i gcló ag an nóiméad seo agus is mó an lón léitheoireachta é sin.

Tá an hata ceannaithe agam fiú! Ach is malairt scéil é sin, do lá eile b’fhéidir.

Is cúram trom é sin air agus is deacair an bua a fháil go minic ach deir sé go bhfuil sé ag imirt go maith agus go bhfuil sé ag feabhsú an t-am go léir.

Is achar an-ghearr é sin, dáiríre, nuair a bhreathnaíonn tú ar an time-line a bhíonn ag scannáin de ghnáth.

In am an ghátair is éacht ar leith é sin! Tabhair bualadh bos daoibh féin, a mhuintir na hÉirinn!

I ndáiríre is deontas é sin, a ligeann do na Coláistí Gaeilge táillí na gcúrsaí a choinneáil ag praghas tarraingteach.

Is ionann é sin agus na deartha digiteacha ar *Thingiverse* agus ar ndóigh roinnt maith de na patrúin ar Ravelry.

Is mór an rud é an méid sin.

Is é sin a deir na húdair agus cé rachadh ina gcoinne? Tá oiread gradam, bonn, coirn agus eile buaite agus bainte ag iománaithe Chill Chainnigh faoi bhainistíocht chríonna Mhic Óda lena bhéim ar spiorad foirne, ar dhúthracht, ar mhórtas cine, ar bhunscileanna na hiomána (ní dhéanann aon dream eile na bunscileanna níos fearr ná iománaithe Chill Chainnigh) nach bhfuil le déanamh ag an tráth seo ach aitheantas, ardmholadh agus cúirtéis a thabhairt dóibh.

Ach nach bhfuil Údarás na Gaeltachta ag bronnadh deontais go fial agus go flaithiúil? Ar bhealach is míthuiscint é sin fosta óir go bhfuil a gcuid achmhainní teoranta ag cleachtais eagrais stáit na tíre agus ag buiséad ciorruithe (€2.

Mar mhíniú dúradh liom go raibh na foirmeacha céanna á úsáid ar an gclár ‘Féilte’, amhail is go mba leithscéal é sin.

Is dócha gur ag trácht ar an Anti-Partition League agus an feachtas idirnáisiúnta a bhí ar bun ag Seán Mc Bride, mar Aire Gnothaí Eachtracha, a bhí de Blaghd nuair a scríobh sé i 1955 go mbíonn ‘ár gcuid Frith-Chríchdeighilteoirí de shíor ag déanamh a ndíchill go neamh-choinfheasach chun na hAondachtóirí agus na Náisiúntaigh a scarúint níos faide óna chéile agus chun an críchdheighilt a fhágaint tríd is tríd, níos doimhne agus níos daingne ná mar a bhí riamh!’ I bhfocla eile chuile uair a ardaíonn náisiúntóirí an cheist faoi Éire a athaontú, daingnítear i measc na bProtastúnach ó thuaidh an meon faoi léigear is cúis lena bhformhór mór a gcuid Éireannachais a shéanadh, amhail is gur cosaint é sin ar a dtraidisiúin mar Phrotastúnaigh, de shliocht na gcóilíneach.

Is é mo thaithí féin gur fíor sin, agus go bhfuil fonn ar dhaoine a gcuid Gaeilge a úsáid – ar pháirc na himeartha, sa teach tábhairne, ag siúl síos an tsráid, sa tacsaí.

Is deis iontach é sin do dhuine.

Léiríonn an scannán, atá bunaithe ar leabhar faoin teideal céanna le Juan González, go bhfuil formhór na Laidin-Mheiriceánach atá sna Stáit tagtha ann as tíortha a bhí chomh mór sin faoi scáil is faoi anáil SAM gurbh ionann agus coilíneachtaí de chuid SAM iad, bíodh is gur minic nach dtuigtear é sin.

Is é an dearcadh agus an cur chuige sin a sheas do Chill Chainnigh bliain i ndiaidh bliana agus is mór an teist ar bhua Átha Cliath orthu gur éirigh le fir na hardchathrach an lámh in uachtar a fháil don chéad uair ó 1942 ar shár-iománaithe Chill Chainnigh.

Ar bhealach, is drochrud é sin, Is é an trua nach bhfuil níos mo daoine a labhródh amach,
“Tá ceathrar gasúr agam féin agus don chéad uair, b'fhéidir, i stair na hÉireann - tá súil agam nach dtarlóidh sé ach tá faitíos orm - go mbeidh an chéad ghlúin eile níos measa as.

Cibé tuairim atá agat féin faoin ghradam seo, spreagann sé cuid mhór daoine, gan amhras, le spéis a chur i gcúrsaí ealaíne agus le bheith ag caint fúthu agus is cinnte gur toradh dearfach é sin.

D’fhéadfaimís ar ndóigh, réim chéille an bhriathair “tuill” a chíoradh i dtaca le Marcas, ach is cíoradh do lá eile é sin.

Is oiriúnach an rud é mar sin gurbh é Hitchens féin a shainmhínigh príomhthábhacht an leasaithe chéanna sa leabhar seo nuair a scríobh go healaíonta: *“So now every day I go to a waiting room, and watch the awful news from Japan on cable TV (often closed-captioned, just to torture myself) and wait impatiently for a high dose of protons to be fired into my body at two-thirds the speed of light.

” Ar ndóigh ní hé an Roinn Ealaíon, Oidhreachta agus Gaeltachta an t-aon roinn stáit a ghlac le cúraimí nua le dornán blianta anuas agus is bocht an leithscéal é sin le droim láimhe a thabhairt dá gcuid dualgais reachtúla.

Tá cion faoi leith agam ar Chontae Chiarraí agus is de thairbhe na teanga é sin freisin.

Is minic í ag plé leis an gclapsholas sin idir dhá shaol agus uaireanta is priaclach an saol é sin! Ní gruaim gan ghreann é, áfach.

Is é an fáth leis sin go dtugtar tús áite d’fhoirne sinsearacha an chontae agus go dtí go mbíonn na foirne sin réidh le cluichí idirchontae bíonn na foirne club gan chluichí cearta comórtais i gcaitheamh an ama.

Is é an sprioc atá acu sin leanúint leis an traidisiún scannáin mhóreachtraíochta a dhéanamh ann ach, gí go bhfuil tacaíocht rialtais ar fáil chomh maith le 25% de laghdú cánach faighte acu, níl ag éirí go maith le Cinecittà faoi láthair agus tá an bhainistíocht faoi bhrú le foinsí maoine eile a aimsiú.

Mar sin is buille eile é seo i gcoinne muinín i dteicneolaíocht ach mar a mhíníonn Matthew J.

Is gnáthrud é sin.

Is masla é sin do na páirtithe i Stormont go síleann mná nach bhfuil ceann ar bith acu ag riar mar is ceart dóibh.