Rinne póilín as Brooklyn, Justin Volpe, inimirceach as Háití darb ainm Abner Volpe a chéasadh i seomra folctha stáisiún na bpóilíní trí shuncaire leithris a shá suas ina dhriseachán arís is arís eile.

Le cois na ndea-nósanna a múineadh dom féin agus don chuid is mó de na páistí Meiriceánacha eile a raibh aithne agam orthu - ag rá go raibh brón ort, ag scríobh nótaí buíochais, ag féachaint an dá threo roimh dhul trasna na sráide, ag athrú do chuid fo-éadaí gach lá, agus ag sruthlú an leithris *gach *uair a d'úsáid tú é - cothaíodh an tírghrá ionainn chomh maith.

Tharla go raibh an suíochán ar bharr an leithris briste agus cheannaigh sé ceann nua.

An mhí roimhe sin, cháin iar-eagarthóir de chuid *Encyclopaedia Britannica *an suíomh agus dúirt nach raibh sé a dhath níos iontaofa ná "leithreas poiblí".

“Níl am agam le haghaidh ghiúmar an leithris.

“Níl am agam le haghaidh ghiúmar an leithris.

Níorbh fhada go raibh sé ag baint sult as bagún agus piontaí agus rollaí leithris.

Sin an áit a mbíonn tuismitheoirí faoi bhrú le feiceáil; iad ar a ndícheall ag treorú a gcuid páistí isteach, á socrú ina gcuid suíochán agus ansin, go tobann, á dtabhairt amach arís chun an leithris de bharr gur ól duine amháin acu barraíocht Coke agus, bíodh is nach bhfuil fonn múin ar an chuid eile, níl siad sásta fanacht sa phictiúrlann dhorcha leo féin agus amach leo ar fad, duine ar dhuine, a gcuid cartán *popcorn *agus a gcuid milseán ina nglac acu agus gach aon “Brón orm” as béal a dtuismitheoirí agus fios acu go mbeidh an t-agó céanna i gceist nuair a fhillfidh siad.

(Anois – dá dtiocfadh liom a theacht ar leithreas iniompartha.

Baineann sé seo le céill, gan amhras, agus is den riachtanas a leithéid d’áit agus an stáisiún seirbhíse a bheith ann, áit inar féidir leis an tiománaí agus a chuid paisinéirí dul chuig an seomra leithris, cith a ghlacadh (ní gá ach an eochair a iarraidh!), cupán caife a bheith ag duine, breosla a fháil nó beagáinín siopadóireachta a dhéanamh.

htm), ceann de na heagraíochtaí a bhí taobh thiar den agóid i mí Aibreáin, úsáidtear an dlí seo chun imeaglú a chur ar dhaoine ar mian leo seasamh leis an duine atá thíos, sa chás seo na sans papiers – béilí teo a chur ar fáil, seirbhísí leithris agus folctha a eagrú, teileafóin phóca a athluchtú agus a leithéid.

Bíonn seirbhís rialta busanna idir na bailte seo agus bun an tsléibhe, áit a bhfuil bialann bheag agus áiseanna leithris.

Ní raibh daoine - 40,000 acu, meastar - in ann iad féin a ní, an leithreas a shruthlú, bolgam tae a dhéanamh réidh.

Measadh faoi thús an chéid seo gur chomharthaigh easpa páipéar leithris, i measc earraí eile, sna tíortha cumannacha deich mbliana roimhe sin, ag tús na nóchaidí, nárbh fhada go mbeadh an córas thoir ag tabhairt na gcor.

Ach ní fhágtar dall sinn ar na cúraim bhunúsacha níocháin agus leithris a thógann Georges air féin le croí maith mór.

Bíonn siad leis i rith an ama fiú amháin agus é ar an leithreas, ag ithe nó ina chodladh.

Chuardaigh siad na soithigh bhruscair ar fad, na fiodáin séarachais agus sistéal gach leithris ar an bhaile.

Is féidir do bhillí a fháil sa leaba, an leabhar a léamh ar an mbus, agus nuachtáin ar bith ó aon chearn den domhan a léamh ar an leithris! Sa Bhreis ar an Méid sin, an Spritz =============== Agus sin iad na foinsí ‘oifigiúla’.