Is dócha gur le searbhas atá sé seo á dhéanamh ag an eagarthóir, le haird a tharraingt ar easpa samhlaíochta mhuintir na hÉireann, agus ar an dóigh a bhfuiltear ag iarraidh cur ina luí orainn gur píosa ealaíne é an spíce seo.

An tseiris in áit an tsearbhais Ba é an chéad rud a bhí le tástáil ná seiris ghéar fhuaraithe.

Ag an am chéanna, glac leis go bhfuil pointí sa dráma ina chasann an taoide agus go mbíonn an lucht féachana idir dhá chomhairle, meallta ag fear na spéaclaí, fear an tsearbhais, fear na fíricí tirime, mar tá cás láidir le déanamh aige.

Ar a laghad, bhí sí ábalta a cuid frustrachas, seanbhlas agus searbhas a chur in iúl i litir, ach an dream gan meas acu ar oideachas agus ar shaothar cóir, an dream atá ciniciúil faoin saol ar aon chuma, chruthaigh iompar na mbaincéirí agus an rialtais dóibh nach raibh duine ar bith macánta ar an domhan cláir agus gur cheart dóibh a rogha rud a dhéanamh.

Is féidir linn an searbhas seo a mhaitheadh áfach ach saibhreas an fhoclóra a dhíleá.

Ach ó thaobh Joyce de, feictear na cleasanna céanna i bprós Wallace is a fheictear in oeuvre an Éireannaigh: an bhéim chéanna ar an leadránacht nó “*paralysis*”, an íogaireacht chéanna dos na riachtanaisí fisiciúla daonna is bunúsaí, an diúltú céanna don íoróin agus don searbhas, mar aon le rialacha stairiúla liteartha a rinne iarracht guth an scríbhneora a chur fé smacht.