Cé go bhfuil an dráma seo suite le linn an chéad Chogadh Domhanda, tá tábhacht fós ag baint leis sa lá atá inniu ann mar go gceistíonn sé rudaí ar nós tírghrá, dílseachta agus uafás na cogaíochta.

Le cois na ndea-nósanna a múineadh dom féin agus don chuid is mó de na páistí Meiriceánacha eile a raibh aithne agam orthu - ag rá go raibh brón ort, ag scríobh nótaí buíochais, ag féachaint an dá threo roimh dhul trasna na sráide, ag athrú do chuid fo-éadaí gach lá, agus ag sruthlú an leithris *gach *uair a d'úsáid tú é - cothaíodh an tírghrá ionainn chomh maith.

Ba lú an “mé-féinachas”, is ba mhó an tírghrá a gheofá i sochaí ocrach na dtríochaidí.

Tá dath an tírghráthóra curtha ar an mbeart ag Fine Gael ó shin.

An té atá bródúil as a Shasanachas, níl sé le cáineadh mura nglactar leis an tírghrá uaidh: I’ve been dreaming of a time When to be English is not to be baneful, To be standing by the flag not feeling shameful, racist or partial Cuirtear foirceann fíochmhar leis an aisling: I’ve been dreaming of a time When the English are sick to death of Labour and Tories And spit upon the name Oliver Cromwell And denounce this royal line that still salute him And will salute him Forever Ag cuimhneamh ar an raic a tharraing sé le bratach na Breataine i 1993, bhain tábhacht nach beag lena chinneadh bratach eile a tharraingt amach agus a chaitheamh isteach sa slua ag an gceolchoirm sin i Manchain i 2004.

Ní bhaineann sin le náisiúnachas ná tírghrá fiú ach le haitheantas a chur orainn féin agus ar an áit a bhfuil muid ag baint fúinn.

Agus i ndiaidh d'Altan an gníomh athmhuintearais áirithe sin a dhéanamh, bhí Cara O'Sullivan, soprán ó Chorcaigh na Reibiliúnach, ar an ardán agus í ag ceol "Jerusalem", amhrán atá ar maos i dtírghrá Sasanach.

Bhíothar ag plé líon na ndeisceartach (SaorStátairí mar a deir an chuid sin acu nár fhág riamh an freangadh ama ina bhfuil siad) agus ráiteas roinnt polaiteoirí ó dheas gur easpa tírghrá a sheol na slóite aneas, chan an fhírinne lom go gcosnaíonn buidéal Lucozade €1.

Bhíothar ag plé líon na ndeisceartach (SaorStátairí mar a deir an chuid sin acu nár fhág riamh an freangadh ama ina bhfuil siad) agus ráiteas roinnt polaiteoirí ó dheas gur easpa tírghrá a sheol na slóite aneas, chan an fhírinne lom go gcosnaíonn buidéal Lucozade €1.

Má tá Meiriceánaigh ag iarraidh ‘tírghrá’ William Kristol, lena chomhairle atá tubaisteach don tír, a thuiscint, ní mór dóibh cuimhniú ar an bhfreagra a thug a athair, Irving Kristol, ar an Seanadóir George McGovern.

” Ach an bhféadfaí a bheith in amhras faoi thírghrá an fhir a chum Acht Patriot SAM? Tobar an tSaibhris, Teacht ar Ola ar 9/11 Ar 11 Deireadh Fómhair, 2001, mí i ndiaidh na n-eachtraí uafáis, thug Seanadóir Lieberman isteach S.

” Agus níl amhras ar bith ann ach go ndearna sé go maith as a thírghrá do stát eile.

Mhúin sé dúinn mórán faoin stair, faoin tírghrá agus faoi chrainn.

Creidim go n-éireoidh le rialtas Cowen an chéad Cháinaisnéis eile a chur tríd an Dáil ar dhá chúis: (i) ní bheidh na neamhspléaigh ag iarraidh dul sa seans le toghchán agus staonfaidh cuid acu ó vótáil ar chúiseanna tírghrá agus (ii) ní bheadh an freasúra ag iarraidh tíocht i gcumhacht agus Cáinaisnéis uafásach crua a bheith rompu ina céad rud ar an gclár.

Mheabhraigh an maíomh seo dom an sainmhíniú a thug an Dochtúir Samuel Johnson ar thírghrá: *“the last refuge of the scoundrel”*! B’fhearr le lucht na meaisíní go leanfaí ar aghaidh leis an gcóras *self-exclusion*, nó féintoirmeasc, atá i bhfeidhm acu le tamall anuas.

Agus téama an thírghrá á chíoradh anseo, dearbhaíonn Ó Giolláin: “Ba sa státnáisiún a cruthaíodh an chéad nua-aoiseacht”, léargas a chuireann argóintí níos seanda scoláirí éagsúla eile i gcuimhne dúinn.

Bhí síocháin, dóchas agus tírghrá i réim ar chearnóg mhór Campo Grande, i lár cathair Salvador, áit ar chruinnigh fiche míle duine le chéile faoi theas ghrian an tráthnóna.

Ní fhéadfadh an tsochaí “normálachas” a bhaint amach gan an tírghrá sin a chuir béim ar oilithreacht speisialta na hÉireann, agus, más ea, b’ionann fuascailt na faidhbe agus: *“a succession of nationalistic movements, rising and falling, each dissolving into a period of reaction, of provincialism, yet each for all that leaving the nation a little more sturdy, a little more normal, a little less provincial than before.