Úillín agus ansacht Paeroa is ea é.

*”Is léir, mar sin, go bhfuil CFD cumhachtach go leor leis an bhfírinne ghránna taobh thiar d’íomhá mhuirneach an phanda a cheilt ar an bpobal neamhamhrasach.

“Arú, grá mo chroí thú a thaisce,” arsa Balor léi nuair a chuala sé an Ghaelscoilis ag teacht as béal na Banríona, agus d’fhág sé an bealach di.

a bhí ag damhsa, chan na sciatháin!) Agus iad ag válsáil go bog agus ag cogarnach go ciúin le chéile i gcoirnéal an tseomra mhóir ghalánta, shleamhnaigh Aingeal a bruasa taise teo in aice le cluas chlé Bhaloir agus labhair go ciúin leis: ‘A Bhaloir, a thaisce, tá a fhios ag an saol mór go bhfuil mo chroí istigh ionat, agus níor mhaith liom thú a bheith ar lár chomh hóg seo i do shaol.

Thiocfadh leat an mheitheal bheag a bheas ina bhun a shamhlú ag breathnú ar an chéile ar an gcéad lá acu san oifig, agus iad ag rá lena chéile: an mbeidh muid anseo amárach? An dtabharfaidh an Foras an t-am dúinn leis an bpáistín fionn seo a thógáil, nó an dtitfidh an tua go tobann orainn faoi mar a thit rómhinic san am a caitheadh? Agus cén saghas ainmhí aisteach idir-dhá-stól atá idir lámha againn ar aon nós? Nuachtán seachtainiúil in-íoslódáilte le gné éigin nuachta a bheas á uasdátú níos minicí ná sin? An n-éireoidh linn muinín an phobail a fháil don ainmhí aduain seo? An dara dúshlán ná dúshlán na samhlaíochta.

“A Bhaloir, a thaisce,” a d’impigh sé, “ní bheidh tú ródhian orm in eagrán mhí Feabhra? An mbeidh?”