Ar an gcaoi sin déantar ceangal idir an iomáint agus stair agus miotaseolaíocht na hÉireann agus, ag an am céanna, cuirtear leann dubh Mhic Aonghusa isteach díreach i lár an scéil.

Bhí fear áitiúil amháin a bhlais an iomarca den phórtar agus a thit ina chodladh roimh dheireadh na hoíche, a chloigeann leagtha ar an gcuntar aige.

Bhrúigh Balor an Biatach Blonagach a bhealach fríd na sluaite, bhailigh sé cúig bhairille pórtair leis ón bheár, agus ar aghaidh leis amach go dtí forhalla an óstáin, áit a raibh rudaí ní ba shéimhe, ní ba chiúine, ní ba chosúla leis an seanam, agus áit a raibh cuid mhór de sheanchairde Bhaloir cruinnithe le bheith ag ól agus ag ceol go maidin.

Sé seachtaine i ndiaidh do Bhalor tosú amach ar a chamchuairt casadh air Séimí an Siúinéir, agus i ndiaidh do Shéimí sé ghalún pórtair a chaitheamh siar scaoileadh an chéad rún: airgead na Chéad Chomaoineach.

“Cad tuige a bhfuil tú ag gearán?” a d’fhiafraigh mé de Laoch na Litríochta i ndiaidh dó an lagar turais a chur de le cúpla bairille pórtair, agus seo mar a d’fhreagair sé: “Tá an fhéile sin imithe chun donais ar fad,” a d’fhreagair sé.

(II) Giolla ospidéil ab ea fear amháinGo ndeachaigh sé i mblianta-Níor fhéad sé na hothair a iompú níos móIs lomairt na leapan á gciapadh.

Tá an oíche ag dul i ngiorra arís agus an lá ag dul chun síneadh lena choiscéim coiligh, blah, blah, blah! Tá císte na Nollag agus maróg na Nollag agus gé na Nollag anois ite agus díleáite; leann dubh agus Dutch Gold agus fíon saor Lidl agus Aldi na Nollag anois diúgtha; codladh sámh na Nollag os comhair an teilifíseáin anois déanta; agus an folcadh bliantúil anois faighte.

Níor chuir sé iontas ar bith air, agus é ag féachaint siar go 1978, gur dhiúltaigh giollaí na hIarsmalainne i mBéal Feirste an pictiúr a chrochadh agus gur thacaigh iontaobhaithe na hIarsmalainne leis an chinneadh seo agus deir sé gur ‘paramíleataigh chultúir’ a bhí sna hiontaobhaithe sin ag an am.

Mar shnámh i ndabhach pórtair, b’fhéidir.