Agus má fheiceann tú 200 duine deargshúileach craiceanndóite (agus cuid acu sin agus filleadh beag orthu) ag longadán fá Aerfort Átha Cliath le bodhránacht an lae ar an 14 Lúnasa agus cuma orthu go bhfuil seachrán sí orthu, ná cuir ceist! Ní thuigfidh tú.

Rinneadh an phortráid 100 bliain ó shin nuair a bhí Vín aitheanta ag an phobal ealaíne ar fud an domhain mar lárionad taibhseach tábhachtach forásach ealaíne, agus is sampla suntasach é saothar Klimt den ealaín nua *fin de siècle *a bhí i réim sa chathair ag an am.

An ceol, bhí sé craiceáilte, chuir cuid mhaith de gáire orainn, cuid de bhodhraigh sé muid, cuid de bhí sé go hálainn agus d’fhan muid ciúin agus socair, cloigne ag luascadh beagán.

Tá cruinneas binn ag baint lena méaracha agus bogann sí go mall, cuisleach le gach tonn ceoil – an veidhlín agus a corp ag longadán go suaimhneach in aon sruth le línte na bhfonn.

Shuíodar ar fhara beag in airde ag fanacht ar orduithe ó fhear a bhí ag luascadh anonn is anall cheana féin ar mhaide os a gcomhair.

Agus gan amhras ar bith beidh an seanphort níos treise ná riamh, ’sé sin, nach dtig linn acmhainní a chur ar fáil fá choinne teangacha eachtrannacha fad is atáimid á gcur amú ar an Ghaeilge.